خرمروز؛ جشن باستانی پیروزی نور بر تاریکی در کنار خانوادهها
زهرا ایمان زادهگروه اجتماعی1403/10/1کد خبر 1403a1216
روز میلاد خورشید، که به عنوان جشن خرمروز یا نخستین جشن دیگان نیز شناخته میشود، یکی از مهمترین و پرشورترین جشنهای باستانی ایرانیان است که از دیرباز تاکنون با شور و حرارت ویژهای گرامی داشته میشود. این جشن، نمادی از نور، زندگی و امید به آیندهای روشنتر است و ریشه در باورهای کهن مردمانی دارد که خورشید را منبعی اصلی برای حیات و پایداری میدیدند.
خرمروز معمولاً همزمان با آغاز زمستان و طولانیترین شب سال، یعنی شب یلدا، جشن گرفته میشود. در این روز، خانوادهها دور هم جمع میشوند تا طلوع دوباره خورشید و پیروزی نور بر تاریکی را جشن بگیرند. آتش، که نماد روشنایی و گرماست، در این مراسم نقشی محوری ایفا میکند و در جایجای این جشن، روشن کردن چراغها و شمعها به چشم میخورد.
غذاهای سنتی و خوراکیهای خاصی چون انار، هندوانه، آجیل و شیرینیهای مختلف، بخشی جداییناپذیر از این جشن به شمار میآیند. این خوراکیها نه تنها سفره جشن را رنگینتر میکنند، بلکه هر یک معنایی نمادین دارند؛ مثلاً انار با دانههای فراوانش نشانهٔ زایش و برکت است.
در روز میلاد خورشید، اشعار و داستانهای کهن نیز نقل میشود و شادی و عشق به زندگی در چهرهٔ حاضران موج میزند. این جشن، فرصتی است برای تجدید قوای معنوی و یادآوری اهمیت نور و دوستی در زندگی انسان. با گذشت سالیان، این آیین همچنان زنده و پرفروغ باقی مانده و نسل به نسل انتقال یافته است.
خرمروز معمولاً همزمان با آغاز زمستان و طولانیترین شب سال، یعنی شب یلدا، جشن گرفته میشود. در این روز، خانوادهها دور هم جمع میشوند تا طلوع دوباره خورشید و پیروزی نور بر تاریکی را جشن بگیرند. آتش، که نماد روشنایی و گرماست، در این مراسم نقشی محوری ایفا میکند و در جایجای این جشن، روشن کردن چراغها و شمعها به چشم میخورد.
غذاهای سنتی و خوراکیهای خاصی چون انار، هندوانه، آجیل و شیرینیهای مختلف، بخشی جداییناپذیر از این جشن به شمار میآیند. این خوراکیها نه تنها سفره جشن را رنگینتر میکنند، بلکه هر یک معنایی نمادین دارند؛ مثلاً انار با دانههای فراوانش نشانهٔ زایش و برکت است.
در روز میلاد خورشید، اشعار و داستانهای کهن نیز نقل میشود و شادی و عشق به زندگی در چهرهٔ حاضران موج میزند. این جشن، فرصتی است برای تجدید قوای معنوی و یادآوری اهمیت نور و دوستی در زندگی انسان. با گذشت سالیان، این آیین همچنان زنده و پرفروغ باقی مانده و نسل به نسل انتقال یافته است.