زادروز فردوسی: گرامیداشت میراث‌دار هویت ملی و پاسدار زبان فارسی

حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر بزرگ و حماسه‌سرای نامدار ایرانی، در تاریخ ۳۲۹ شمسی در روستای باژ نزدیک توس خراسان زاده شد. وی یکی از بزرگ‌ترین و مشهورترین شاعران حماسی جهان است که اثر جاودانۀ او، شاهنامه، نه تنها در ادبیات ایران بلکه در فرهنگ و هویت ملی ایرانیان جایگاه ویژه‌ای دارد. آفرینش شاهنامه ، تلاشی سترگ و مداوم از جانب فردوسی بود که حدود سی سال از عمر او را به خود اختصاص داد.

زادروز فردوسی فرصتی برای گرامیداشت این شاعر است که همواره در قلب و ذهن ایرانیان جایگاهی ویژه دارد. شاهنامه فردوسی با روایت داستان‌ها و اسطوره‌های ایران باستان، فرهنگ و تاریخ ملتی کهن را زنده نگه داشته و ارزش‌های پهلوانی، وفاداری و عشق به میهن را به نسل‌های بعدی منتقل کرده است. این کتاب به زبان فارسی سروده شده و در دورانی که فرهنگ و زبان ایرانی تحت تأثیر اعراب قرار گرفته بود، نقشی حیاتی در حفظ و بقای زبان مادری و هویت ملی ایرانیان ایفا کرد.

فردوسی با زبانی فاخر و سبک شعری استوار، به روایت داستان‌های قهرمانان ملی ایران پرداخته است؛ داستان‌هایی همچون زندگی رستم، سهراب، اسفندیار و بسیاری دیگر که هر یک نماد شجاعت، دین‌داری و انسان‌دوستی هستند. این آثار، علاوه بر ارزش ادبی، جلوه‌گاه فرهنگ و تمدن ایرانی و انتقال‌دهنده پیامی جهانی درباره ارزش‌های انسانی‌اند.

گرامی‌داشت زادروز فردوسی فرصتی است برای بازخوانی شاهنامه و تأمل در فرهنگ و تاریخ ایران. اشعار فردوسی نه تنها ما را با گذشته پر افتخارمان پیوند می‌دهد، بلکه به ما یادآوری می‌کند که پاسداری از این میراث گرانبها و تلاش برای انتقال آن به نسل‌های آینده یکی از وظایف اصلی ماست. زدودن گرد و غبار از فرهنگ و تاریخ کهن ایران و معرفی آن به جهانیان، ادای دینی است که هر ایرانی به فردوسی بزرگ و آثار بی‌همتای او دارد.